Ας εμβαθύνουμε λίγο παραπάνω στον προηγούμενο ισχυρισμό μας ότι “δεν υπάρχει κοινωνία”. Υπήρχε κάποτε; Πότε ξεκίνησε; Τι οδήγησε στη διάλυση/απώλειά της;
Λίγα μόνο παραπάνω λόγια, παρμένα από την εργασία μας, καθώς η συζήτηση και η αναζήτηση συνεχίζεται.
“Παίρνουμε ως ιστορική βάση ότι η ανθρώπινη κοινωνία ξεκίνησε τη στιγμή που οι άνθρωποι σταμάτησαν να είναι νομάδες και εγκαταστάθηκαν οριστικά σε μία περιοχή. Αλλά στα όσα μας ενδιαφέρουν, η κοινωνία δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με την ανακάλυψη της γεωργίας ή με κάποια άλλη ιστορική περίοδο, όσο με τα συστατικά στοιχεία που ένωσαν τους ανθρώπους, που τους έκαναν να συμβιώνουν, λίγο-πολύ, αρμονικά ώστε να προοδεύσουν αριθμητικά, επιστημονικά, τεχνολογικά, κοινωνικά. Ακόμα κι αν σε απεριόριστες περιπτώσεις αργότερα, οι πυλώνες αυτοί της κοινωνίας κατέρρευσαν ή διαλύθηκαν βίαια, για οποιοδήποτε λόγο, οι άνθρωποι αρχικά εισήλθαν σε μια κοινωνία ώστε να αλληλοβοηθηθούν, να συνεργαστούν, να διαμοιράσουν εργασίες και αγαθά όπως αυτοί οι ίδιοι αποφάσιζαν. Αυτό αναγκαστικά σήμαινε και κοινές αντιδράσεις λόγω των κοινών εμπειριών και παραδόσεων. Για παράδειγμα, θα ήταν εντελώς παράλογο να μείνει κάποιος αδιάφορος μπροστά στην καταστροφή της διπλανής του, όχι μόνο γιατί οι κοινότητες ήταν μικρές και όλοι είχαν στενές σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και επειδή στηρίζονταν στις ικανότητές της για ένα κομμάτι της παραγωγής ή των «υπηρεσιών», όπως θα τα λέγαμε σήμερα.
Ο κόσμος που βλέπουμε σήμερα, πολλές χιλιάδες χρόνια μετά, είναι γεμάτος πόνο που μόνο σπάνια προέρχεται από κάποια φυσικά φαινόμενα όπως αυτά από τα οποία υπέφεραν οι πρόγονοί μας. Τα ιστορικά αλλά και τρέχοντα παραδείγματα μυριάδων τύπων βλάβης, αυταρχισμού, καταπίεσης, σκλαβιάς, βίας και αδικίας από την πλευρά όσων άρχουν εις βάρος των αδυνάτων είναι κυριολεκτικά ατέλειωτα και λαμβάνουν χώρα καθημερινά, κάθε λεπτό και για αιώνες, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όπου υπάρχει άνθρωπος. Μα, ακόμα χειρότερα, εκεί έχει φτάσει η Ανθρώπινη Κατάσταση ώστε μια μειοψηφία να υπεραμύνεται αυτών των εξουσιαστικών πρακτικών ή και να τις χειροκροτά, ακόμα κι αν είναι μια γενοκτονία, όπως βλέπουμε στις μέρες μας – ενώ η πλειοψηφία μοιάζει να τις ανέχεται.
Αν αυτά τα φαινόμενα δεν παρουσιάζονταν σε όλες τις κοινωνίες, ή αν κάποιες από τις κοινωνίες τα είχαν περάσει και ξεπεράσει, τότε δεν θα μπορούσαμε να επεκτείνουμε αυτή την αρνητική εικόνα σε όλη την Ανθρώπινη Κατάσταση. Αντίθετα, οι άνθρωποι ψάχνουν για νέες εκφράσεις που να αποτυπώνουν καλύτερα την Κατάσταση αυτή, όπως «κοινωνική σήψη» ή «συντηρητικοποίηση της κοινωνίας». Από τη στιγμή λοιπόν που δεν βλέπουμε πουθενά ειρηνικές, χωρίς καταπίεση ή εκμετάλλευση κοινωνίες που να βασίζονται στην αλληλεγγύη και στην αμοιβαία προσφορά βοήθειας, πρέπει αναγκαστικά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι είτε η σημερινή κοινωνία είναι κάτι άλλο από αυτό που πιστεύουμε ή ότι, απλούστατα, κοινωνία δεν υφίσταται πλέον.
Σαφώς, δεν είναι μόνο οι κυβερνώντες και οι άρχοντες που είναι υπάιτιοι για αυτές τις πρακτικές. Σε αυτή την εργασία και όπως θα φανεί και παρακάτω, παίρνουμε πάρα πολύ σοβαρά τις ευθύνες του κάθε ατόμου, πολίτη, ανθρώπου. Έτσι και ποτέ δεν θα επιχειρήσουμε να τις αποκρύψουμε. Παρόλα αυτά, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι σε ένα συντριπτικό ποσοστό, η βία και η αδικία προέρχονται από αυτούς που εξουσιάζουν (ή θέλουν να εξουσιάζουν) επάνω στους εξουσιαζόμενους˙ που πάντως γεννήθηκαν και πρέπει να είναι, ελεύθερα άτομα”
(Συνεχίζουμε στην επόμενη ανάρτηση)