Τι σημαίνει όμως «ανθρώπινη» κοινωνία; Ασφαλώς ο όρος έχει μια θετική απόχρωση. Όμως τι μας λέει ότι το «πεπρωμένο» των ανθρώπων είναι να έχουν μια «καλή» κοινωνία; Γιατί η ανθρώπινη (χωρίς εισαγωγικά) κοινωνία να μην είναι μια κοινωνία βαρβαρότητας και πόνου; Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η ανθρώπινη ηθική είναι απλώς ένα κατασκεύασμα και -αυτό μπορούμε να το δούμε και στην άγρια φύση- δεν υπάρχουν φυσικοί κανόνες δικαιωμάτων, σεβασμού που μας αναγκάζουν να τους αποδεχτούμε.
Από την άλλη, γιατί χρειαζόμαστε έναν λόγο ή μια «φυσική» ή άλλη δικαιολογία για να έχουμε μια φιλική, ενσυναισθητική συμπεριφορά προς όλα τα έμβια όντα γύρω μας; Πρέπει αναγκαστικά κάποιος φιλόσοφος να μας πείσει ότι «αν είμαστε καλοί θα είμαστε και χαρούμενοι»;
Άγραφοι πάντως κανόνες που αφορούσαν τη συνύπαρξη και την ασφάλεια των μελών τους, άρχισαν να δημιουργούνται «αυτόματα» με τις πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες. Ήταν η απλή λογική και η ανάγκη που ώθησαν στη δημιουργία τους, μιας και όλα τα μέλη ήταν σημαντικά και έπρεπε να προστατευθούν: δυνατοί και αδύναμοι είχαν μια θέση στο κοινωνικό σύνολο και έναν εποικοδομητικό ρόλο αφού όλοι και όλες συνεισέφεραν με κάποιο τρόπο στην κοινότητα.
Αν θέλουμε να ξεκινήσουμε από τα απολύτως βασικά, Ανθρώπινη Κοινωνία σημαίνει μια κοινωνία που όλοι θα θεωρούνται ισότιμα άνθρωποι. Γράφουμε «ισότιμα» και όχι «ισότιμοι» μιας και το πρώτο δεν είναι ακόμα καθόλου δεδομένο στο σημερινό κόσμο (τα παράγωγα αυτού του μίσους είναι παντού φανερά και αποκαρδιωτικά) και το δεύτερο θα ήταν ένα τεράστιο επίτευγμα για την ανθρωπότητα που ακόμα δεν έχει κατορθωθεί επ’ ουδενί.
Δεύτερο, αν το βασικό υλικό στοιχείο των ανθρώπων είναι το σώμα και το βασικό πνευματικό στοιχείο είναι το μυαλό τους, τότε αυτά θα πρέπει όχι μόνο να τυγχάνουν καθολικής προστασίας στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό και με τις μεγαλύτερες δυνατές θυσίες, αλλά, εφόσον είναι απολύτως δικά τους, θα πρέπει να είναι και ελεύθεροι και ελεύθερες να τα χρησιμοποιούν και να τα διαθέτουν όπως αυτοί νομίζουν καλύτερα. Αυτό λέγεται αυτοδιάθεση.